Nikki Monsma

Een jaar geleden. 

Wat vliegt de tijd voorbij. En wat gebeurt er veel in 365 dagen. Vandaag precies een jaar geleden was de paniek weer zo verschrikkelijk hoog. 

Er was toen al een paar weken zonder reden een duidelijk onderbuik gevoel: " hij is niet in orde. Hij is ziek!!! We moeten naar het ziekenhuis" maar Niets maar dan ook echt niets wees er op dat hij ook maar iets mankeerde..

Was ik op dat moment naar de huisarts gegaan waren we weg gestuurd. Dus ik kon ook niets. 

Maar vandaag een jaar terug werd mijn gevoel bevestigd en hoe?! 

Al een paar dagen deed zijn lichaam hem zeer. Maar wat er was?! Tot 18 november. 

Een open blaar op zijn rug, gevolgd door nog een. Eenmaal bij de huisarts waren de blaren nog groter. En we werden doorgestuurd naar het rode kruis ziekenhuis. Voor overleg, naar het brandwondencentrum...

Nou niets geen overleg want eenmaal aangekomen werd er gezegt " ik heb het even nagevraagd jullie mogen gelijk naar B3 daar wacht een verpleegkundig team jullie op"... oke opnamen dus!

Op B3 werden we gelijk naar de behandelkamer gebracht, dekens af, lichaam nagekeken en inmiddels zat zijn hele boven lijf onder, kwamen er plekken op zijn gezicht en de rest van zijn lijfje veranderde ook al langzaam. 

Vocht werd op kweek gezet om te kijken wat er aan de hand was. 

Een heftige bacterie die er voor zorgde dat zijn hele opperhuid losliet... denk aan brandwonden over je hele lijf. Het idee dat je bij 9% de ambulance moet bellen en 20% levensbedreigend is.

"Hij krijgt 2 monster antibiotica's in de hoop dat die de bacterie bestrijden"

Bij mij gelijk nog meer alarmbellen die af gingen.... in de hoop?! Hij heeft 12 weken meerder antibiotica's gehad, in hoevere is hij resistent geworden voor deze nieuwe monster antibiotica's? Wat als hij er niet op reageerd?!

De opvolgende dagen werden spannend. De volgende ochtend zat hij namelijk op ruim 20% blaar, veel vocht verlies, meerdere drugs tegen de pijn... (we hadden onze junkie weer terug 🤪). 

Onze jongen lag 52 weken (niet 365 dagen... maar exact 52 weken) terug volledig in het verband naast mij op het bed. En ik Brak! We lagen op kamer nummer 14... de leeftijd van mijn jongste neefje die helaas altijd 14 zal blijven. En een jongetje volledig in het verband. Ik voelde me ineens zo bang, zo verdrietig en zo angstig.... gaat dit weer goed komen? Gaat hij weer mee naar huis? Ik kon het even niet, dat sterk blijven, dat positief blijven. 

De paniek! Tranen, zoveel tranen van angst, ik voelde me zo verschrikkelijk alleen!

Het guppie slapen naast mij, eindelijk overgegeven aan de slaap.... en mijn man en oudste zoon met dezelfde zorgen een paar kilometer verderop. Thuis. Niet dichtbij zoals 5 jaar terug in het ronald mcdonald huis... maar voor mn gevoel mijlen ver verwijderd van ons. Terwijl het enige wat ik wilde... wat wij wilde... was samen, dicht bij elkaar zijn juist nu. 

En dan nu 52 weken verder. 

Kom ik terug van een fijne schooldag met weer een paar mooie lessen, wordt de deur zachtjes open gedaan en staan daar 2 jongetjes uit volle borst te zingen bij hun schoentje, geplaatst onder de kerstboom die veel te vroeg (NOU én!) Staat. 

2 gezonde jongetjes, als of er niets gebeurt is. 

Een nog steeds in zijn roze pyama met zijn sokken tot op zijn knieen en de ander in zijn favoiete groenen jogging pak.

Klaar met zingen draaien ze om "mama ben je nu al thuis?! (19 uur!). Een dikke knuffel van de een een dikke knuffel van de ander. Nog even mijn neus extra in zijn nekkie gestoken...

Dankbaar! Dat ze er allebei zijn!💚🩷

De tweede zwangerschap kwam sneller dan verwacht, meer dan welkom.

Het eerste trimester verliep zoals bij de vorige zwangerschap. Veel misselijk en vermoeid maar geen rare dingen.

Op de ochtend dat we voor de 20 weken echo moesten had ik een heel naar onderbuik gevoel. Eentje die niet weg wilde gaan en in mijn hoofd zei een stemmetje, "ga niet!". Maar hij stond gepland en die echo's zijn niet goedkoop als je last minute afzegt. Dus toch gegaan. Voelen maar niet wetende dat we hier in een achtbaan zouden stappen waar we maandenlang niet meer uit zouden komen. (En ik hou niet eens van achtbanen!)

Dat we aan de beurt waren werd de doptone op mijn buik gezet en begon ze met het meten van alle ledenmaten. Het sfeertje werd steeds minder vrolijk en ze begon te vertellen. Ledemaat na ledemaat was te klein, veel te klein. Enkel het hoofdje lag redelijk op schema. Nog geen nood aan de man. We moesten alleen wel naar het AMC voor controle. Niet erg, weet ik nu, maar op dat moment hoor je alleen maar “ je kind is niet gezond er is iets mis!”. Niet lang daarna ging ze opzoek naar een eventuele oorzaak, daar was hij, de placenta, twee derde zwart, geen schaduw,,, maar zwart. De egoscopiste trok wit weg, werd stil en vertelde niks meer. volgens google en het gezicht van de echoscopiste had onze kleine held geen schijn van kans. De Angst om ons kleintje te verliezen was groot, heel groot! Ik werd stil, stikte haast in onzekerheid.

Gelukkig konden we de volgende dag al terecht in het AMC en werd de echo daar over gedaan, DJ was inderdaad "te" klein, maar hij deed het verder fantastisch, de voeding via de navelstreng was goed en alle organen waren prima. Op zijn maag na, die was niet te zien, net zo als die donkere vlek op de placenta, die er echt zat gister! was nergens meer te bekennen. Toen de gynaecoloog vroeg of er vragen waren was mijn eerste reactie wel "Is hij levensvatbaar, gaat hij het halen?!" toen hij daar op antwoorden met "ik zou nu geen reden kunnen bedenken waarom niet" voelde dat als of er 100 kilo van mijn schouders gleed. Maar toch klopte er iets niet, het voelde niet goed. Het was niet goed! Gezien er niet duidelijk was wat er aan de hand was, en er kansen bestonden dat we een gehandicapt kindje zouden krijgen werd dan ook de vraag gesteld “willen jullie de zwangerschap afbreken?”. Ik hoef niet te vertellen hoe hard die vraag aankomt… of wat mijn antwoord hier op was!

De maanden daarna was het AMC in en AMC uit. Elke 2 a 3 weken een controle;

Was hij gegroeid volgens zijn eigen curve? 

Is zijn maagje nu wel zichtbaar? 

Hoe staat het met mijn vruchtwater? 

Hoewel DJ netjes (beetje bij beetje) bleef groeien, kwam zijn maag maar niet in beeld, nam mijn vruchtwater in grote maten toe (zo ook mijn tijgerstrepen), maar uit de bloedtesten kwam gelukkig niks. 

19 maart was DJ uitgerekend en ze hadden ons verteld dat door de hoeveelheid vruchtwater we uit moesten gaan van een vroeggeboorte. Ons werd niet verteld dat men verwachte dat hij met een kleine 30 weken zou komen.

Eind januari kwam de definitieve conclusie van de gynaecoloog, er was nog steeds geen maagje zichtbaar, we zien hem wel slikken maar kunnen het water niet verder volgen dan zijn keel, mijn vruchtwater bleef toenemen (hij dronk het dus niet op), en dus was er maar een mogelijkheid ‘Oesophagus Atresie’ . Hier was wel al eerder over gesproken maar hier wilde we niet aan. Als ouders zijnde blijf je in de “ze zullen er naast zitten, hij is gezond” termen denken. Maar helaas…

De Nederlandse term voor Oesophagus atresie is simpel;  slokdarm afsluiting. Oftewel, zonder operatie na de geboorte red hij het niet.

Ondertussen droomde ik eerder over een vroeggeboorte met 26 weken, en droomde ik dat DJ uit mijn buik kwam, ik trok een prachtig mooi ventje uit mijn buik die enkel even gedag kwam zeggen en daarna weer terug dook in mijn buik. Deze dromen waren beangstigend en mooi tegelijk! Mooi omdat ik mijn kindje had gezien in levende lijven, wat er ook gebeuren zou, ik heb ons vriendje levend vast gehad. Maar beangstigend omdat ik wist dat deze dromen mij iets wilde vertellen, en het dit keer niet zomaar verwerking was van alles wat we doormaakten. Ik wist dat het een voorspellende droom was.

Er volgde een hoop extra afspraken nu we echt rekening moesten houden met,,, tja, de werkelijkheid.

Afspraken met kinderchirurgie, Neonatoloog, verloskunde en info avonden op de kraamafdeling van het AMC werden ingepland. 

Van plannen over een bad bevalling thuis, naar thuis beginnen en in Beverwijk afmaken Maar tot slot werd het plan; bij gebroken vliezen -> verloskundige bellen, ambulance bellen en naar het AMC. 

De afspraak op 31 januari met onze Chirurg Matthijs Oomen hebben we gehaald. Op de brief stond zijn naam niet, en ik dacht dat we een vrouwelijke chirurg hadden. Man man man wat was ik zenuwachtig, Ik heb niets tegen vrouwen, echt niet! Maar ik wilde gewoon heel graag een mannelijke arts. Met een mega buik stapte ik uit de auto, trillend met koude rillingen van de zenuwen waggelde ik als een gans door de gangen van het AMC naar de poli. Net oprijd aangekomen ging daar een deur open “mevrouw Monsma?!’ Zodra hij zijn deur open deed en mijn naam riep, gleden de zenuwen van mij af. Een vriendelijke MANNELIJKE chirurg, net zo rustig als mijn vader (die ook arts is) riep mij naar binnen, Het voelde direct heel vertrouwd. 

Hij vertelde ons de verschillende Atresie types, A, B, C en D. In ons geval zou het gaan om type C, de meest gunstige, omdat we bij de eerste echo's die we hadden in Heemskerk, wel maaginhoud hadden gezien. De andere types waren daarom niet meer van toepassing. Hoe zijn start er uit zou zien was; Bevallen, hij zou gewoon bij me kunnen liggen na de geboorte, een operatie z.s.m. na de geboorte, 10 dagen herstellen en weer lekker naar huis. 

Bij een type A zou het een heel ander verhaal zijn geweest, omdat er dan een stuk ontbreekt van zijn slokdarm die dan toch ergens anders van gemaakt moest worden.

We moesten alleen wel rekening houden met het VACTERL syndroom. Oesophagus atresie komt namelijk vaak samen met andere afwijkingen. Denk aan Wervelkolom, Anus, Hart, Ledematen, Nieren en luchtpijp. Een pittige,,, heel naar idee! Met deze info gingen we naar huis. 

Ondanks de vele informatie bleven we hopen op een wonder, dat dit allemaal niet waar zou zijn, en DJ gewoon lekker mee naar huis kon, direct na de bevalling.

Inmiddels had DJ al 10 tallen namen gehad, waar we bij onze oudste er gelijk uitwaren, waren de namen bij DJ moeilijker, alles wat goed leek te voelen, voelde 3 dagen later totaal anders. Van Mats tot Keano, van Lenny tot Dain, en Jari (mijn favoriet nog steeds) tot tja… tot wat?!

Totdat ik onder de douche stond met een 30 weken en voor hem begon te zingen in al mijn onzekerheid, verdriet en zorgen voor hem "Hey Jude, don't be afraid!".. JUDE! Jude moest het worden, and Jude it is! Niet zomaar een naam, maar een naam met betekenis, een naam die zijn verhaal verteld, Een naam die hem wordt toegezongen. Toen en nu!

Nu was het wachten tot de afspraak met de neonatoloog, deze was op 28 februari als ik mij niet vergis, maar deze hebben we nooit gehaald.

Op 18 februari, de eerste echte warme zonnige dag van het jaar waren alle buren bezig in de voortuin, zo ook wij. Onze oudste van 1 jaar, liep lekker te ravotten en met het zonnetje op de voorkant van het huis was het heerlijk. 's Middags vroeg een goede buur hoe het met me ging, onze direct buuf stond er ook bij en ik vertelde dat mijn buik voelde als of hij op exploderen stond, als of de voorkant zo kon openscheuren. Letterlijk, openscheuren! Het Brande enorm! Ik vertelde nog eens de zorgen waarvan wederom weer geschrokken werd. Maar hé het was onze realiteit. Het is wat het is. Ook vertelde ik dat ik er echt wel klaar voor was nu. Ik wilde maar al te graag gewoon de 40 weken halen, maar mijn buik was zo waanzinnig zwaar en het bewegen deed steeds meer pijn. Ik kon niet zitten of staan. Morgen nog 1 week zei ik, nog 1 week en dan mag hij komen, dan zit ik op 37 weken en is het goed! 

Die avond zijn we heel vroeg naar bed gegaan, ik had veel te veel (lees hooguit een uur) op mijn benen gestaan, en alles deed zeer, mijn bekken brandde onder mij vandaan en ik had moeite om gewoon rustig te blijven zitten. De volgende ochtend droomde ik dat we met een groep mensen naast een treinstation stonden. Ik wees een van de mensen uit de groep (de ex van mijn man, oude vriendin van mij) op de treinen, ik legde haar hand op mijn buik want die deed zeer, ik zuchte de pijn weg en ik hoorde en voelde tegelijkertijd pats/plop. Een warme golf van water voelde ik langs mijn benen en ik werd wakker. 

Mijn buik was tonnetje rond... ik denk dat ik niet overdrijf als ik het een drielingbuik noem. Het enige wat er aan het einde van die ochtend over was, waren twee doorweekte matrassen, een vijver onder ons bed en een heel dun buikje met enkel een heel klein lichaampje van een heel klein mini baby’tje daarin. Ik kon hem zo vastpakken, het enige wat er tussen hem en mij zat was de huid van mijn buik. Een hele bijzondere ervaring maar veilig was hij niet. Doordat er 10 liter vruchtwater in één keer zijn veilige huisje verlaten had was zijn placenta ervan overtuigd dat hij los kon laten. In het ziekenhuis ging het nog even goed. Maar waar we om kwart over 9 onze kraamkamer in kwamen en de opdracht kregen om het eigen te maken was Jude niet comfortabel te krijgen in mijn buik. Om half 10 heb ik een verloskundige gevraagd mij te vertellen hoe een keizersnede in zijn werk gaat, want ik had al bedacht dat niets anders haalbaar was. Nog geen minuut later kwam de gynaecoloog binnen, Jude zijn hartslag bleef op 60 (normaal rond de 145) en hij zakte weg. Met Spoed op zijn spoedst hebben ze mijn bed naar O.K. gereden, er was geen tijd voor doktersjassen, geen tijd voor handelingen vooraf, het infuus werd ingeprikt, ik kreeg een kapje op mijn mond en het laatste wat ik dacht was "doe wat jullie moeten doen" en "ik word misselijk". Het eerste volgende wat ik zag was een kamer met een giraf, de klok op 10:45 en mijn gedachten "waar is mijn buik, waar ben ik?!"

Jude is om 9.43 geboren. ik heb mij een half uur afgevraagd of mijn zoon nog leefde, en het eerste wat mijn man zei toen hij naast me kwam zitten was "Hoe gaat het met jou?!" Deze zin met de meest aangedane blik die ik ooit bij hem gezien heb. Mijn reactie? "LEEFT JUDE?!" Ja Jude leefde, hij heeft het gehaald, even zuurstofgebrek en kort beademd, maar hij doet het. 

In 2018 zijn wij ouders geworden van onze 2e kleine knappe ventje.

Een mannetje dat maar één doel had en dat was overleven om te leven.

Het verhaal van onze Jude hebben we een kleine 4 jaar geleden al eens gedeeld.

Maar aangezien we toen met een ander team fietste “RMDH-Maatjes” en daarna “Team Jude” hoe kan het ook anders, willen… wil ik het graag nog een keer opnieuw delen.

Omdat,, ja waarom?! Omdat ik het fijn vind om iets wat zo’n impact heeft op het leven, te delen met de mensen die het willen lezen. En te delen met mensen die me dierbaar zijn die ik het verhaal maar wat graag wil vertellen maar hoe?! Nou gewoon op de momenten dat het hen uitkomt om te lezen.

De afgelopen jaren, Na Jude zijn geboorte is er veel gebeurt. En zijn wij des temeer bewust van het geluk dat we gehad hebben en dat Jude gehad heeft en nog steeds! Het leven is kostbaarder dan we dachten. Wij hebben 105 nachten mogen verblijven in het Huis… waar andere 1 nacht al niet mogen halen. Iets waar we letterlijk elke dag dankbaar voor zijn. Soms lastig, soms heel lastig, maar bewust en heel dankbaar! 

Ik zal de komende weken onze ervaring met een IKEA dysmatuur-prematuurtje (al vind ik 36 weken echt nog steeds heel acceptabel), delen. 

Kleine kanttekening; het vriendje is inmiddels ruim 5,5 jaar oud, eet en drinkt alles wat los en vast zit, (behalve dat wat hij zelf niet aandurft… winegums enzo) en oké… hij hangt zo nu en dan nog aan een vernevelaar, stikt af en toe bijna in zijn eten en raakt zo nu en dan in paniek als er iets vast zit in zijn keel (ook al is het slijm). Maar hij weet wat hij moet doen en wij zijn het inmiddels gewend. Hij heeft geen medicatie meer… ofwel,,, het gaat super goed! Zijn eerste kinderfeestje, ofwel etentje buiten de deur, heeft hij gehad. En het loslaten wordt steeds iets meer. (Maar blijft moeilijk hoor).

Hij doet het fantastisch voor een jongetje met slokdarm agressie type A,,, waarvan verpleegkundige echt bang waren dat hij het vena cava superior syndroom niet te boven zou komen en hij in een gesloten Mozes mandje mee naar huis zou gaan….zijn Opa teveel wist en met het zelfde rekening hielt. Laat staan dat de verpleging verwachte dat hij zonder sonde naar huis zou gaan. NOOIT!

Maar dus toch ;) zo levend als het maar kan, en zonder sonde! 

Ons wonder kindje, met hoop, vertrouwen en geloven in alles wat niet zichtbaar was!

Zo hebben wij deze rollercoaster doorstaan!

Here Comes the sun,,, Jude!

Waar waren we gebleven.

Oja bij de tweede etappe na de vele heuveltjes het duwtjes in de rug van mijn twee vrienden. Dankbaar!!! Maar daar hebben we het later nog wel over. Over die dankbaarheid.

Na mijn telefoontje met mijn vriendin ben ik de bus ingegaan. Deze etappe fietste het grootste gedeelte van de groep en bleven we met een heel klein groepje achter in de bus. Ik wilde zeggen, een klein groepje, maar niet minder gezellig.

Onderweg naar het volgende checkpoint werd er in de bus ijs geopperd. Ik lag alleen te lekker en had geen zin om op te staan. Maar onze wegkapitein deed een rondje dus een kleine cornetto leek me dan toch wel erg lekker “iets groots met veel calorieën?!”, “ja zo iets”. Hij kwam terug met de grootste versie die ze hebben, 😄. Maar ow wat was die lekker!!!! Thanks Michel!

Met muziek op de oren, een ijsje in de hand achter in de PBus met Paul. (de rest van de info hou ik voor de mensen die er van af weten….;p maakt het spannend he?!  ) aangekomen in Tilburg om daar op het checkpoint de groep van de avond etappe te verwelkomen, was het ondanks dat ik niet geslapen had wel ff een ding om weer op te staan. Maar het was buiten zo ontzettend lekker. Nog steeds veel te warm en toch heerlijk nu het een stuk afkoelde. Even binnen gekeken bij de tapasbar… die geur alleen al… ja heel lekker, maar pffff nee bedankt. Weer terug gelopen via Dirk zijn auto voor een nachtkus, zowel voor hem als voor mijn kleine mini me’s.

Dirk had zijn auto inmiddels al lang geparkeerd op de parkeerplaats en de achterbak omgetoverd tot hotel. Matjes er in en met zijn 3en lagen ze daar te slapen. Een klein kleutertje van 5 en zijn grote broer van 7 met hun vader tussen hen in. Mijn helden, mijn alles. Lijkt soms wellicht niet zo. Maar dat zijn echt die hormonen en alle verschillende emoties en vermoeidheid die op spelen. Ik weet me daar gewoon geen houding aan te geven en keer naar binnen. Iets te veel meegemaakt, iets te veel alleen met dingen moeten dealen.

Vervolgens naar de bus gelopen en in een tuinstoel neergeploft. Je vergist je hoe moe je bent en hoe moe je lijf is als het niet gewend is zoveel te fietsen. (en toch he…. Ging het echt lekker!) de buschauffeur werd gemasseerd en daarna mocht ik even op de bank en werden mijn rug en nek onderhanden genomen door onze persoonlijke fysio… zo fijn om haar bij ons te hebben! Toch even die gouden handen die die spieren even aanpakt waardoor je na wat rust de weg weer op kan met veel minder last. 🙏 Mariette!

Hoe dan ook. De nacht naderde en het werd stiller op locatie. Tentjes werden opgezet, of gewoon matjes naast de auto’s gelegd (was warm genoeg) en de mensen die konden, pakte hun slaap. Ondertussen had ik een handdoek om mij heen geslagen want na een massage werd het toch wat fris in een hemdje (was mijn vest vergeten bleek ook achteraf). Maar één team dus één kleding tas. En er werd al snel een vest geregeld door de wegkapitein. Heel erg fijn!

Na het instaleren van wat lichtjes op zijn fiets, zijn we vervolgens met iedereen die over gebleven was onze avond groep gaan opwachten op de Ireen Wüst ijsbaan. Het bewijs dat ik daar ook bij was staat op de foto…. Wat voor een foto? Daar hebben we het niet over… het is niet mijn charmantste, 😅. Lekker dan! Gelukkig sta ik aan de zijkant en kan ik er afgeknipt worden ;p. Na verwelkomen en een praatje met de één en de ander. Ben ik via de kantine voor een twix (heeeel goed avond eten) terug gegaan naar de bus. Nog even gezeten de mannen van de nacht etappe heel veel plezier gewenst en een veilige rit! Nog even gepoogd mee te gaan, maar dat was rug technisch echt niet slim, volgend jaar nieuwe ronde, nieuwe kansen. Daarna ben ik de bus ingegaan, wederom achterin plaats genomen. Dirk nog even gebeld gezien het al tegen half 3 was en hij om 3 uur moest gaan rijden naar het volgende checkpoint.

Ondertussen werd het achter in de bus gezelliger en lagen we met 3 man half met ogen dicht, de een slapend de ander met muziek op de oren en vertrok de bus naar de volgende etappe. Capelle aan de IJsel.

Hier zou de nachtgroep arriveren en fietste we de ochtend in. De zon kwam langzaam op, de vogels waren flink aan het zingen en Nederland begon te ontwaken.

Na de verwelkoming van onze mannen vertrokken we 20 minuten later voor de ochtend etappe. Een korte etappe waar de armstukken echt wel nodig waren. Het was lekker fris. (nu nog wel). Wederom een mooie rit bij zonsopgang met dauw boven de weilanden. 

De laatste etappe stond ook op mijn planning. Maar ik wist niet zeker of ik dat zou halen. Mijn SI gewrichten speelde op en wilde geen last zijn voor de groep. Dikke kans dat ik hem gewoon uit had gefietst. Puur en alleen op mentale kracht. Maar ik wilde voorkomen dat ik de groep op zou houden om welke reden dan ook.

Dus. Terwijl de groep zich klaar maakte, probeerde ik mijn innerlijke strijd voor me zelf te houden en moedigde de groep aan. De laatste 107+ km. De zon werd steeds feller en de temperatuur liep steeds meer op.

Wij zijn de bus ingegaan en ik heb zowaar 30 minuten liggen, tja…. Wat… iets met ogen dicht. De bus werd na wat overleg en verwarring geparkeerd langs een mooie weg waar we het team voor de laatste 40 km op zouden wachten. We hebben hier nog wel een poosje gewacht, maar dat was geen straf. De stoelen waren mee. we zaten in de schaduw en ondertussen konden we alle andere teams die voorbij kwamen flink aanmoedigen… ook de eenzame gewone fietser sloegen we niet over.  Nog een mooie foto gemaakt van onze Piraat met zijn houten been en wat energie proberen te tanken.

Zodra de groep kwam was het bidons vullen, eten uit delen aan hen die dat nodig hadden en door. De laatste max. 40 km in.  32 graden tikten we inmiddels wel aan. Dus het was een rustig tempo. Geen 27 gemiddeld meer, gewoon er voor zorgen dat we heelhuids, met genoeg water in ons lijf en zonder zonnesteek aan kwamen op de finish. Halverwege de tocht droop er zonnebrand/zweet in mijn ogen en werden de afdaling heel uitdagend. Op het geluid van de fiets van mijn voorganger wist ik de weg wel te volgen maar toch snel besloten om me te melden en te stoppen. Mijn fietsmaatje fietste naar voren om de groep te laten stoppen en ik heb mijn bidon met water (niet die met isostar) leeg gespoten in mijn ogen. Dat was best verkoelend moet ik zeggen. Hierna kon ik wel weer door.

Eenmaal in de buurt van Zwolle werd het alweer drukken op de weg en kwamen er een hoop extra stoplichten. Het einde naderde nu echt. Bij het college waar onze laatste teamleden aan zouden haken was het dusdanig versierd dat het wel de finish leek. Het onthaal was wederom onder het nummer van “you’ll never walk alone”… dus de tranen stroomde al voor dat we überhaupt binnen waren. Dat werd niet minder toen er een handdruk van m’n maatje volgde met; “we hebben het weer geflikt”.

Ja,,, deze momenten gaan niet zonder emoties jongens!

Maar… we hebben het overleefd. En wat – was – het – een - mooie - tocht! Met een ontzettend mooie groep mensen, wat een verschrikkelijk fijn team! Dat is inclusief alle begeleiding!!!!! Die horen namelijk gewoon bij het team!

Wat dat betreft klopt het nummer wel bij het geheel.

YOU ‘ LL NEVER WALK ALONE! YOU’LL NEVER RIDE ALONE!!

De laatste 1,5 km gingen snel. Bij de finish kregen we eindelijk natte sponsen en werden we warm onthaald door de organisatie en door de huizen voor wie we gereden hebben. Een totaal bedrag van ruim 77.000 euro hebben we met zijn alle (ons fluffy team) opgehaald. En hoe trots kunnen we zijn!

We zijn niet lang gebleven. wat drinken. Op adem komen, patatje en door. Sommige naar huis. Andere naar de camping.

Ik was blij dat sommige besloten om toch nog een nacht te blijven. Blij vanwege de veiligheid, maar ook omdat het weekend zo verschrikkelijk snel voorbij was. Dat met sommige mensen het gewoon heel fijn is als je het nog even af kan sluiten. Langer dan de 5 minuten bij de finish.

S ’avonds met de groep op de camping nog gezellig wat gedronken, gezwommen, gegeten. Even gekletst en Nagepraat. Tot dat het licht echt uit was en we allemaal naar bed gingen.

Mijn lijf zat alleen iets te vol met adrenaline, dus ik was blij dat het hoofd der hoofden nog zin had in wat bezoek. Nog eventjes nagezeten maar toen was het toch ook voor mij echt op.

Hoewel de nacht niet heel lekker verliep.. iets met te heet, en te veel muggen, was ik om 5 uur klaar wakker. De camping sliep nog maar de vogels waren al wakker. Op de schommel in de speeltuin gekeken naar de zonsopkomst. Tranen van… vermoeidheid?! Niet alleen… mijn conditie was prima dit weekend. Maar mentaal heb ik echt wel een klap gehad. En een andere dan ik verwacht had.

Als je je jongste neefje van 14 moet begraven, zonder goede reden, gewoon omdat zijn hart stopte. Eentje die ook uit een gezin van 2 jongetjes kwam, de jongste was, voelde als je broertje. En de 522 km start met zijn nummer… en eindigt met zijn nummer… dat hakt er in. Dat hakt er meer dan in. Meer dan…

Om positief te eindigen… het was een waanzinnig weekend. Zo veel liefde, warmte, lol, plezier, humor, fijne gesprekjes en zo voort!! Een weekend met een fantastisch fiets team. Een weekend met een ontzettend fijne groep begeleiders. Mijn eigen mascottes (die super lief bleken te zijn geweest maar alleen als ze mij zagen begonnen te jammeren… oké ik weet mijn plaats weer).  Iedereen bij elkaar…. Ik denk oprecht dat ik mag spreken van goud!  

Dank jullie wel.. allemaal, stuk voor stuk!

Ik wilde na dit jaar stoppen. Dat is het eerlijk antwoord. Even een jaar geen gevoel van verplichtingen, geen gevoel van druk. Even terug naar de basis. Want dat had ik nodig…. Dacht ik…. Maar ik heb jullie nodig, weet ik nu.

Dus, JA, NATUURLIJK!!!! Doe ik volgend jaar gewoon weer mee. Mis jullie nu al!

xoxox👊

Ow jongens… het “after the party” verslag… Ik weet dat ik dat nu moet schrijven. Nu alles nog vers is. Maar ik ben MOE (84 uur… en hooguit 7 goede uren aan slaap… hakt er nu wel in). En dan na de Homeride nog een gesprek bij de verloskundige… info over hoe en wat als we voor een 3e durven te gaan na een op zijn zachts gezegd kut ervaring met onze jongste (en ja,,, het was niet alleen kut. Maar jullie snappen hem wel!) oftewel… er lopen non stop tranen over mijn wangen. Want het lijkt er op dat we moeten gaan vechten voor onze wensen. En ik haat dat.

Zo en nu de Homeride, maar wel een kwetsbare en persoonlijke versie. (geen zin om maatschappij positief te doen, klaar met die masker).

Wat een fantastisch weekend weer. Wat een fantastisch team, wat liep het soepel en wat zijn alle teamleden, allemaal zonder uitzonderingen, helden! Echt oprecht zo zo dankbaar dat ik met dit zooitje humoristische donzige konijntjes #pbus (ow shit… wat happens in de bus stays in de bus zeker?)

Vrijdag ochtend moesten we alles nog inpakken. Dat was niet veel want ik zou toch alleen maar op de fiets zitten. Hooguit een paar schone onderbroeken. 2 fiets setjes, handdoek en schone kleren. (ja ik was mijn zeep vergeten! En tandenborstel had manlief ingepakt).  Auto vol geladen en op weg naar Zwolle. En tuurlijk bekruipt op weg naar het evenement een gevoel van spanning. Maar ook van allerlei emoties. Zeker wanneer je langs het ziekenhuis gaat waar het allemaal begonnen is 5 jaar geleden… best lang terug en nog altijd krijgt Dirk druk op zijn borst en gaat mijn hartslag omhoog gepaard met een enorme brok in mijn keel en tranen die ik wegslik. (weet ik, Moet ik niet doen). Langs het AMC is gewoon geen pretje. Kan er ook niks aan doen.

Vanwege een hoop file waren we behoorlijk aan de late kant op de camping waar nog een flinke groep teamleden op ons zat te wachten. Ideaal en mega gezellig om zo met zijn alle vooraf al te verzamelen, samen te eten, te lachen en lekker met elkaar te dollen.

Fluffy Team Tilburg en wij lagen nek aan nek met het gedoneerde bedragen. Het scheelde steeds maar een paar tientjes tot een paar honderdjes. Dus hop nog even wat berichtjes er uit om team Tilburg te verslaan. Tot dat we te horen kregen dat het Fluffy team met het hoogste bedrag op kop moest gaan rijden dit weekend. En ja hoor, zaterdag ochtend kwam Jacqueline vrolijk naar buiten “hey, heb je het al gezien? Jullie rijden op kop”. Lekker dan! Was natuurlijk een geintje. Want één familie één team! Samen uit samen thuis! Maar door dit geintje hebben we wel nog even ruim 1000 euro extra opgehaald voor huize Amsterdam!! Hoe tof!!!

Vrijdag op zaterdag nacht sliepen we in een chaletje op de camping. Mega warm en een krakend bed. Een kleuter die 2 keer hard uit bed viel en daarna maar tussen ons in kwam liggen. Ik heb hooguit 2 goede uren weten te pakken en 5 a 6 doezel uurtjes. Maar dat mocht de pret niet drukken.

Om half 11 vertrokken we naar de start locatie die rond 11 uur open ging. Om hier met zijn alle te verzamelen, spullen uit te delen, in te checken , te lunchen en uit eindelijk uiteraard te starten. Dat ik mijn fiets naar de start reed was het nummer wat er draaide een toepasselijk nummer maar voor mij een erg onverwacht en iets te beladen nummer. “you’ll never walk alone”. Een nummer dat draaide op de uitvaart van ons neefje. Een zeer geliefd neefje dat veel te jong uit het leven gerukt werd met 14 jaar. Iets wat nooit zal gaan wennen ben ik bang. Dit nummer overviel me en ik kon de tranen niet bedwingen. Ik was en voelde me even heel erg alleen met deze emoties en de tranen die over mijn wangen rolde. Gelukkig lukte het me enigszins om ze daarna weer achter de zonnebril glazen te laten, zodat ik langs alle onbekende kon om even een broodje te halen.

Zodra het nummer voorbij was, er eten in mijn maag zat en mijn rugzakjes gevuld waren met krentenbolletjes. Was ik er klaar voor! Nog even knuffelen met mijn kinderen. Een kus voor de man en gaan!

Hoog bezoek van AIrene Mylene voor het praatje vooraf en daarna de indeling van de wave(s) .. de vakken waar we in staan. Duurde helaas wat lang waardoor we na 1 uur pas starten. Maar ach… het was weekend!!! Eenmaal van start gauw de koppen geteld en daar gingen we. 522 kilometer in 24 uur… (ja doei… 22 extra dus daar mag een uur bij!).

Etappe 1 ging super soepel. Helaas was het wel erg warm en veel te heet voor ons fantastische handbiker. Maar evengoed heeft hij hem toch nog bijna helemaal uit gefietst en ik denk dat ik namens het team spreek als ik schrijf dat we mega trots zijn op zijn prestatie en ontzettend dankbaar voor zijn inzet! (dit is geen overhaal trucje René,,, puur een mooi gekleurde veer!)

2 van onze mannen die bij onze handbiker bleven wachten op de volgauto, kwamen later weer terug naar de groep die al was aangekomen op het checkpoint. Is het niet dat ze onderweg werden verleid door andere homeriders en daardoor de andere kant op fietste.

Eenmaal weer de goede route in handen kwamen ze gelukkig toch nog aan op het checkpoint. Om iedereen genoeg tijd te geven, vertrokken we iets later aan etappe 2 maar dat was wel lekker. Ik had namelijk en bak spaghetti naar binnen gewerkt in record tijd… iets met teveel gluten op een maag die dat blijkbaar toch niet kan hebben.

Eenmaal op de fiets ging het oke… maar niet goed. Hoewel die benen wel trapten was het eten echt niet goed gevallen. Maar hé dat laten we het allemaal niet verpesten he. Dus gewoon doorrrr! de eerste helft ging lekker! Bij het checkpoint was er een mogelijkheid om mijn lichaam weer (hoe ga ik dit netjes verwoorden)… om een ctrl+alt+delete versie op mijn lichaam uit te oefnen. En dat luchtte enorm op. Goed genoeg in elk geval om door te gaan aan de tweede helft. Al heb ik voor de zekerheid wel mijn manlief in gefluisterd dat hij een telefoontje van me kon verwachten om mij op te halen.

Maar dat bleek toch niet nodig!

Ik voelde me een stuk beter en dat fietsen ging goed. Te bedenken dat mijn langste rit dit jaar hooguit 45 km is geweest… ging het echt lekker. Zo lekker dat Michel al liep te azen of ik de derde etappe ook ging fietsen. Ik hoop echter dat de mannen mij later niet als een blok aan het been hebben ervaren want de paar heuveltjes die we hadden… weet het niet,,, maar ik had daar toch wel wat moeite mee. Al was ik wel een soort Jojo… Eerst iedereen inhalen en bijna boven fietste iedereen me weer voorbij… en dat keer 4 of 5. Als laatste kwam er nog een klein bergje, maar dan ietsjes steiler. Ik had deze echt niet zien aankomen en was dus veel te laat met terug schakelen. Lullig voor mij… goed gevoel voor de dame die heeft gezien dat ik afstapte. Ik bedacht wel gewoon naar boven te lopen, geen probleem zie jullie straks wel weer. Maar daar dachten de mannen achter mij anders over. Geen haar op hun hoofd dat ik alleen naar boven liep. Ze gingen nog liever duwen.

Met dank aan deze twee vrienden ben ik toch fietsend boven geraakt. Is het niet door het zetje bij het opstappen. Of door het duwen omhoog… dan wel door de enorme empathie en warmte die zij (maar het hele team) uitstralen.  

De vraag van Michel of ik de derde etappe ook nog ging doen… mwa… laat die maar even gaan. Niet omdat mijn benen niet meer wilde. Of omdat mijn koppie niet meer wil. Maar mijn hele boven lijf heeft de slagen van de zweep gevoelt (toch iets met te weinig getraind denk ik). Hoe dan ook. Geen seconde spijt van deze pittige 2e etappe. Zo waanzinnig mooi!!!

Bij het checkpoint ben ik in het gras geploft en heb ik mijn vriendin gebeld. Ik wilde gewoon even heel graag haar stem horen dit weekend en dat was echt even heel fijn. Daarna toch nog even snel een twix en een yoghurtje gepakt (die nog steeds niet opgegeten is) en daarna hop snel de bus in.

Wordt vervolgd.

Om aan te haken.

Een ruime 5 jaar geleden belandde onze jongste op de NICU. Dat ik na 3 dagen ontslagen werd en we het ziekenhuis moesten verlaten zonder onze zoon was op zijn zachtst gezegd ondenkbaar. Maar we konden in die tijd nog niet bij onze gup blijven slapen en we moesten echt het ziekenhuis uit.

Tuurlijk hadden we eerder gehoord van het Ronald McDonald Huis. Maar niet wetende dat dat zo fijn was. Ja het was even wennen, het idee dat we ver weg waren van onze baby, (wel 5 minuten), de rondleiding bij aankomst duurde mij echter veel te lang. “laat onze kamer zien, dan kan ik alles dumpen en weer naar mijn kind” was mijn gedachten, en toch, wat hebben we het er fin gehad! Een paar dagen wennen aan alles, maar het was na die dagen oprecht ons [t]huis.

Die lente kwam er een groep fietsers langs voor een rondleiding, vanwege een Homeride?!… toen geen idee wat dat was maar zodra we er achter kwamen wat het inhield, zeiden we tegen elkaar; 'Zodra Jude stabiel is en wij stabiel zijn. Gaan wij dat ook doen.'

En zo kwam in 2019 de vraag van een RMH kennis of het niet leuk was om mee te doen aan de Homeride?! Dus we vinkte het lijstje af; Jude stabiel, wij… nouja… stabiel? dat zijn we nog steeds niet,😂 . Waarna we uiteraard volmondig JA zeiden! RMDH-maatjes en later Team Jude werd in 20-21 opgericht en ons team liep vol. Jammer genoeg liep deze net zo snel weer leeg vanwege gebrek aan inzet van sponsorwervers, en deze hadden we echt nodig, daar deden we het allemaal juist voor!

Echter. Het team wat overbleef, was een heel klein team, maar een top team! waar ik nog altijd trots op ben.

(niet voor niets dat 2 van hen nu ok Fluffy member zijn en de 3e alleen niet vanwege een fikse knie blessure).

Na de Homeride@home zei ik tegen één van mijn fiets maten @martijn. “zo, nu ben ik er klaar mee, maar vraag het na volgend jaar nog eens, en dan doen we samen de fullride”.  Dat “na volgend jaar” werd het niet. Want…

Daar was Fred met Fluffy Rabbit, “fietsers gezocht”.  1…1! Berichtje met; “ Ik ben er nu even klaar mee, maar mocht ik toch weer willen volgend jaar, kom ik bij je terug”. Fred liet er geen gras over groeien en viste me met weinig moeite binnen. Dat is zijn kracht. Laagdrempelige kennismaking, vertrouwen winnen en doorpakken toen ik zei; “Als ik voor Amsterdam mag fietsen doe ik mee”.

Vorig jaar mijn eerste jaar bij Fluffy. Vond het rete spannend, maar zaterdag 25 juni om 12 uur was dat allemaal weg. Wat een onwijs fijn, warm, liefdevol weekend. Vermoeiend en emotioneel. Maar wat was het fijn.

En om als ex-bewoner van het huis te finishen en te zien hoeveel mensen er zo’n warm hart toe dragen aan de bewoners die zich soms zo alleen kunnen voelen… en dus toen in 2018 óók aan ons…. Geen woorden voor, enkel tranen van dankbaarheid.

En ook vorig jaar op 24 juni, zei ik weer... nog 1 keer en dan nemen we even een pauze. En ook dit jaar zeggen we dat weer tegen elkaar. Maar…. Ik denk,,, dat er nooit een pauze zal komen.

Want ook dit jaar starten we a.s. zaterdag weer met een fantastische groep aan wielrenners (hardlopers en wandelaars). En zal het hoe dan ook weer een fantastisch weekend worden. Natte-confetti of niet!

Namens 2 ex-bewoners…. Dank jullie wel allemaal… en deze is zeker ook voor de voorzitter!

Dank Fred (en Liesbeth!) voor alles!🤍